U Pana Boga za piecem – polski film fabularny z 1998 w reżyserii Jacka Bromskiego, pierwsza część trylogii filmowej obejmującej również U Pana Boga w ogródku (2007) i U Pana Boga za miedzą (2009). U Pana Boga za piecem Gatunek komedia Rok produkcji 1998 Data premiery 13 listopada 1998 Kraj produkcji Polska Język polski Czas trwania 100 min Reżyseria Jacek Bromski Scenariusz Tadeusz ChmielewskiJacek Bromski Główne role Krzysztof DziermaJan WieczorkowskiIra Łaczina Muzyka Henri Seroka Zdjęcia Ryszard Lenczewski Scenografia Dorota Ignaczak Kostiumy Dorota Roqueplo Montaż Jadwiga Zajicek Produkcja Telewizja Polska – Telewizyjna Agencja Produkcji Teatralnej i FilmowejStudio Filmowe (d. Zespół Filmowy) Oko Dystrybucja Vision Film Distribution Kontynuacja U Pana Boga w ogródku (2007) Cytaty w Wikicytatach ObsadaEdytuj Ira Łaczina – Marusia Jan Wieczorkowski – Witek Krzysztof Dzierma – proboszcz Andrzej Zaborski – Henryk, komisarz policji Ania Janowska – Tania Artur Krajewski – Sławek „Rudy” Alicja Bach – gospodyni ks. proboszcza Iwona Szczęsna – Jola, córka burmistrza, narzeczona „Rudego” Eliza Krasicka – Jadzia, żona komisarza Małgorzata Płońska – żona burmistrza Mieczysław Fiodorow – burmistrz Sylwia Janowicz-Dobrowolska – córka burmistrza Ewa Sierzputowska – córka burmistrza Ryszard Doliński – Śliwiak, właściciel dyskoteki „Panderoza” Babiker Artoli – cudzoziemiec, Władimir Abramuszkin – „Gruzin” Alicja Butkiewicz – ruda kobieta Piotr Damulewicz – pop Wasyl Jolanta Rogowska – matuszka Ludmiła Romantowska – sprzedawczyni Paweł Piotrowski-Aigner – policjant na konfrontacji Adam Zieleniecki – policjant Mirosław Wieński – policjant Paweł Szymański – policjant Krzysztof Pilat – policjant Mirosław Kowalczyk – policjant Marek Romantowski – policjant Dezydery Gałecki – kościelny Igor Stiepanow – bandyta Aleksander Chochłow – Prokop Ilja (Igor) Zmiejew – kierowca autokaru Beata Rynkiewicz – zakonnica Edyta Łukaszewicz-Lisowska – zakonnica Iwona Mirosław – pasażerka autobusu Waldemar Dolecki – pasażer autobusu Alina Skiepko-Gielniewska – pasażerka autobusuFabułaEdytuj Autobus, przewożący pasażerów z Białorusi, zostaje sterroryzowany przez ukraińską mafię. Przestępcy żądają w pobliskim lesie haraczu. Jedna z pasażerek, Marusia nie chcąc złożyć okupu zostaje wysadzona na pobliskim przystanku autobusowym. Po wypadku spowodowanym przez mafię, w wyniku którego policyjny polonez ląduje w rowie, kobieta postanawia złożyć zeznania na posterunku Policji w Królowym Moście. Mimo złożenia zeznań postanawia pomieszkać w mieście parę dni, mając nadzieję na zwrócenie zabranych dolarów. Zostaje ugoszczona w organistówce, w pobliskiej parafii. Przy okazji poznaje Witka, organistę. Wiedząc, że niedługo będzie musiała opuścić Polskę, zobowiązuje się zaśpiewać „Ave Maria” na ślubie córki wójta Królowego Mostu. W międzyczasie komendant Królowego Mostu prowadzi śledztwo przeciw bossowi ukraińskiej mafii, „Gruzinowi”. Po pewnym czasie namierza przestępcę, zastawia na niego pułapkę i odzyskuje pieniądze Marusi. Tym sposobem przepędza mafię z Królowego Mostu, narażając się jednocześnie proboszczowi tej miejscowości, gdyż w trakcie swej akcji postrzelił „Gruzina”. Marusia, odzyskawszy swe pieniądze, zamierza wrócić do rodzinnych stron, jednakże Witek, poznany organista, prosi ją o rękę. Ostatecznie Witek wraz z Marusią zostają w Królowym Moście. NagrodyEdytuj publiczności na festiwalach w Chicago (1998) i w Słupcy k. Konina (1999) Brązowe Grono na Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie (1998) Brązowy Granat na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu (1999) kilka nagród na 23. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w GdyniLinki zewnętrzneEdytuj U Pana Boga za piecem w bazie IMDb (ang.) U Pana Boga za piecem w bazie Filmweb U Pana Boga za piecem w bazie